Ben geceleri ağlarım
Karanlık çökünce
Yıldızlar göğe dizilince
Yeryüzü ay ışığına gizlenince
Sokaklar ıssıslaşınca
Saksıdaki gülüm yalnızlığa direnmekden vazgeçip boynunu büktüğünde
Ben geceleri ağlarım
En çok kalabalığımın yalnızlığında
o sebeptendir matemim
Kimse bilmez kimse görmez
Sordurmam sebebimi
Anlatamamki..
Sığınırım kendime
Herhangi bir odada istediğim kanepede
Bazen pencere kenarında
Aileler neşe içinde elele geçtiğinde
Derin bir iç çekerim
Denizlere hediye ederim göz yaşlarımı bilmezler
Bazen en sinsi köşede
Mutlak dipsiz kuyularda
Lakin sessiz hıçkırıksız kendi dehlizimde
Gerçekle hayalin uçurumunda
Belki elimde bir bardak çay demi göz pınarımdan
Belkide kadehde hüzün; soğukluğu ellerimden
Kuytularda saklanır kaybolurum
Ben geceleri ağlarım...
Sen duyup üzülme birtanem
YÜREĞİNE YAĞMUR DÜŞSE BENİM KİRPİKLERİM ISLANIR